wyłącznie z matką. W moim gabinecie pojawiła się mając 23 lata, a przypominała zagubioną dwunastolatkę, która wstydziła się własnych piersi i kuliła głowę w ramionach. Mówiła cicho, zdrabniając wyrazy i patrzyła wzrokiem psiaka, który coś przeskrobał. Nie umiała zaakceptować własnej dorosłości i na siłę podkreślała w sobie dziecko - mówi psycholog Violetta Nowacka.<br>Postawa życiowa "na Piotrusia Pana" może też przynosić wiele korzyści: "Jestem mała, nic nie umiem, więc wszyscy powinni się mną zajmować" - myśli wieczna dziewczynka, zwalniając się tym samym z wszelkiej odpowiedzialności. Przestaje podejmować decyzje, bo tak jest łatwiej. Przestaje dokonywać wyborów, bo tak jest wygodniej. Nie chce się rozwijać