swe naturalne miejsce. To sztuka przeszłości dominuje w filmach Viscontiego - od zabytków etruskich z Volterry, gdzie nakręcił Błędne gwiazdy Wielkiej Niedźwiedzicy po arię Mozarta i stare angielskie płótna z Portretu rodzinnego. Sztuka dwudziestowieczna jest już problematyczna, im bliżej współczesności tym bardziej staje się tęsknotą i wyzwaniem raczej niż spełnieniem.<br>Sam Visconti określał Lamparta jako film o śmierci. Śmierci jednostek, całych formacji społecznych, ale i kultury z nią związanej. Czas przynosi z sobą erozję i kruszenie się tego, co było niegdyś opoką. Książe Salina jest już ostatnim, który tak walca wodzi. I to nie tylko w sensie dosłownym czy rozszerzonym do gustów