od kultu pretendując do roli samowystarczalnego sacrum. Winie, która polega właśnie na amoralności piękna, na imitacji życia, na nieustającym na to życie wpływie przy jednoczesnym ostentacyjnym braku odpowiedzialności. Niestety nie widziałem baletu według Mario i czarodzieja, ale jakże charakterystyczny jest sam fakt, że Visconti był pomysłodawcą i reżyserem tego spektaklu.<br>Visconti nie mógł jednak pominąć i najciemniejszych momentów tego procesu historycznego i mentalnego, który przedstawiał dotąd z tak charakterystyczną dla siebie ambiwalencją własnej postawy. Dekadencja przyciągająca go zazwyczaj swym czarem przybierała również formy najbardziej odrażające. I tym razem wybrał sobie Visconti za przewodnika - przynajmniej po części - Tomasza Manna. We wcześniejszym zresztą