i Cofar, usłyszawszy o jego nieszczęściach, przybyli, aby go pocieszyć. Krótka opowieść o ich wizycie kończy prolog (2, 11-13) i zarazem stanowi przejście do następnej części księgi. <br>Na drugą część księgi (3, 1-42, 6), stanowiącą jeden z najwspanialszych przykładów poezji hebrajskiej, składają się mowy Hioba i jego przyjaciół. Właściwy poemat rozpoczyna się wybuchem rozpaczy Hioba, przeklinającego dzień swych narodzin i skarżącego się, że Bóg zesłał nań nieszczęścia i trwogę, których tak się obawiał (3, 1-26). Trzej przyjaciele starają się łagodnie wykazać mu, że jego rozpacz jest niesłuszna. Próbują mu udowodnić, że przyczyną jego nieszczęść i cierpień są grzechy