niej i specyficzna baza społeczna nie potwierdził się przy porównaniach francuskich jakobinów i żyrondystów. W wypadku anarchistów wydaje się jeszcze mniej uzasadniony, ze względu na płynność przechodzenia do innych ugrupowań w obrębie lewicy. Podobne wątpliwości wzbudzają również próby wyjaśniania wszystkich podziałów istniejących w łonie samego ruchu czynnikami o charakterze socjologicznym. W istocie rzeczy o skłonnościach do anarchizmu decydowały stosunkowo najsilniej określone cechy psychiczne - typ umysłowości i wrażliwości, stosunek do świata i ludzi oraz uznawany system wartości. Cechy te okazywały się z reguły ważniejsze od podziałów klasowych i narodowych, bądź różnic poziomu wykształcenia. <br>Jak zatem scharakteryzować można sylwetkę psychologiczną ubiegłowiecznego anarchisty? To pytanie rodzi