rękę. Znając siebie i kolegów esesmanów współdziałali ze sobą tylko w wyjątkowych wypadkach - wtedy, gdy wzajemne usługi stwarzały gwarancję jako obustronna broń szantażu.<br>Chciwość zmuszała ich więc do przełamania nieprzekraczalnych barier i nawiązania kontaktu z więźniami. W wypadku jednorazowych przywłaszczeń więzień mógł być wykorzystany jako narzędzie i zgładzony jako świadek. W wypadku systematycznych kradzieży stawał się dla esesmana niezbędnym wspólnikiem, który mu wybierał towar najcenniejszy i pomagał w realizacji celu, jakim było zgromadzenie bogactwa. W ten sposób część esesmanów uzależniała się od więźniów, którzy mogli umiejętnie żądać innych usług. Na terenie obozu pojawiła się taka waluta, która była wystarczająco mocna, aby za