mojej rozpaczy. Z początkiem 1956 roku przeprowadziliśmy się do Montgeron i zaczął się czas lżejszy dla mnie - a też dla moich kolegów w Polsce. <br><br>&lt;tit&gt;Brocéliande, For^et de la.&lt;/&gt; Chciałem w tym lesie być i nalegałem na to podczas naszych niedługich wakacji z Janką w Bretanii przy końcu lat sześćdziesiątych. Wakacje przerwała depesza Artura Mandela z Berkeley o wypadku samochodowym Toniego. Udało mi się przez ten las przejechać, ale bez żadnych uzasadniających tę jazdę wrażeń, to znaczy brakło miejsc, w których mógłbym sobie wyobrazić nimfę Vivianę i jej kochanka, czarodzieja Merlina. Zresztą nie jest wcale pewne, że las Brocéliande znajdował się