otwieranych i zamykanych drzwi. Obie kobiety czekają jeszcze kilka minut. W pokoju słychać zdenerwowane, przyspieszone oddechy. Duszno...<br> - Już - decyduje Julia.<br> - Może jeszcze poczekać?<br>- Idziemy!<br>Wstaje z krzesła, mrok wyostrza słuch. Skrzypi podłoga, jęczą sprzęty, każdy krok wydaje się za głośny. Otwiera drzwi na korytarz. Nagły przeciąg zamyka z trzaskiem okno.<br>Walące się drzewa przytłaczają, duszą, unieruchamiają. Iw usiłuje wydobyć się, wydostać z ogromnej pajęczyny krępującej ręce i nogi. Owady wtargnęły do jej snu. Uderza dłonią o ścianę tuż obok przyczajonego pająka. Ból. Płacze, krzyczy na granicy uśpienia i jawy.<br> Budzi się przerażona. Otacza ją ciemność. W pokoju obok słyszy przytłumiony odgłos kroków