i sprawie, z wzorem mężczyzny doskonałego, któremu każdy z Afgańczyków pragnąłby dorównać. Kobiety i obcowanie z nimi zdawały się temu światu mężczyzn i męskich spraw zagrażać. Należały do niego, ale wyłącznie jako atrybuty mężczyzn, najświętsze ze świętości, najwspanialsze ze skarbów. Ceniono je, strzeżono przed obcymi, czasami nawet wynoszono na ołtarze. Walczono o nie jak o pastwiska, wodopoje, poletka. Toczono przez pokolenia krwawe, rodowe wendety w obronie ich honoru. Nigdy jednak o nic ich nie pytano, nie słuchano, nigdy nie pozwalano im mówić. Dopuszczenie kobiet do świata mężczyzn zachwiałoby jego filarami, podważyło wartości, odsłoniło tajemnice, odarło z magii, uczyniło go zwyczajnym, a