krąg odmiennej kultury grecko-łacińskiej. Zapewne ostrzej rysował się on przed poetą nowołacińskim, któremu wypadało rozstrzygnąć, czy uchodzi tłumaczyć poezję hebrajską w dykcji czasów Cycerona, Horacego i Wergiliusza, ale nie był obcy i dla tłumacza na język rodzimy.<br>Kochanowski znał zapewne dobrze prace swoich poprzedników polskich. Niewiele jednak zawdzięczał przekładom Walentego Wróbla, Mikołaja Reja czy Jana Leopolity. Korzystał natomiast z wierszowanego przekładu Jakuba Lubelczyka (Kraków 1558) i z najpiękniejszej - przed Jakubem Wujkiem - biblii polskiej, tzw. Biblii brzeskiej (por. rozdz. II, pkt 2).<br>Wszakże nie ma takiego tekstu Psalmów, który by można uznać za podstawę parafrazy Kochanowskiego. Korzystał prawdopodobnie poeta z różnych