Stefensona jest, że zastosował metodę horyzontalnego pożerania napotkanych arkuszy celulozy przy równoczesnym notowaniu w pamięci przeszkód smakowych, znajdujących się na obu powierzchniach każdego arkusza.<br> Lecz czy warto - zapytacie Państwo - czy warto poświęcać tyle trudu i narażać tylu pracowników naukowych na niestrawność po to, żeby odcyfrować szereg ,,błędów, fałszów i fantazji"? Warto! Jeśli bowiem ktoś wydaje swą opinię o przedmiocie, który znamy lepiej, niż on go zna, nie przedmiot opinii, ale osoba opiniodawcy staje się ośrodkiem naszych zainteresowań. Pożarta przez doc. Stefensona praca opisująca &lt;hi rend="spaced"&gt;nas&lt;/&gt; staje się niewyczerpanym źródłem informacji nie o nas, lecz o &lt;hi rend="spaced"&gt;jej&lt;/&gt; autorze, o &lt;hi rend="spaced"&gt;homo&lt;/&gt;. Taka jest względność