gotowej szufladki, tym bardziej że młodych, już coś umiejących aktorek, stale brakowało. Wciąż widziano ją jako śliczną panienkę, uosobienie "wdzięcznej młodości". Jej role z połowy lat siedemdziesiątych - od Anny w Warszawiance Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Henryka Tomaszewskiego, przez Anię w Wiśniowym sadzie Antoniego Czechowa w reżyserii Jerzego Jarockiego, Zosię w Weselu Stanisława Wyspiańskiego w inscenizacji Jerzego Grzegorzewskiego, Melanię Barską w Trędowatej aż po późniejszą Marysię Wilczurównę w nakręconym także przez Jerzego Hoffmana Znachorze - prawidłowość tę potwierdzają.<br>Na szczęście nie w jednakowym stopniu. O ile Anna w na poły pantomimicznej Warszawiance miała poruszać się krokiem lekkiej sarenki i z wdziękiem przyjmować romantyczne