te kawałki jeden przez drugiego, ale żaden biskupa Krasickiego nie mógł przegadać.<br>Jeśli akcja felietonu toczyła się w lokalu gastronomicznym, pisarz potrafił przytoczyć taką oto "wiązaneczkę": Ach, ty przypalony, na &lt;orig&gt;kokosowem&lt;/&gt; maśle z onegdajszych pasztecików spitraszony klopsie, &lt;orig&gt;wont&lt;/&gt; z interesu! Hrabina de &lt;orig&gt;wolaj&lt;/&gt;, księżna &lt;orig&gt;rizotto&lt;/&gt;! Osobny rozdział w felietonach Stefana Wiecheckiego stanowi alkohol. Nie ma co obwijać w bawełnę i ogródkiem chodzić: bohaterowie Wiecha piją. Temat to drażliwy, toteż skwituję go tylko, pokazując, jak bogatym słownictwem posługiwał się Wiech, kiedy opisywał zasłużonych na polu masowej konsumpcji wyrobów monopolowych, tych, którzy nieco przesolili - przepraszam za &lt;orig&gt;pardą&lt;/&gt; - przesadzili z alkoholem. Mamy tu więc