nie potrzebuje jakichś samotniczych poetów, nastawionych kontestacyjnie nie wprost przeciw władzy, prasie czy komitetom wojewódzkim, ale przeciw ograniczeniom samej istoty ludzkiej egzystencji. Cokolwiek poszczególni poeci Nowej Fali pisali o istocie bytu, metafizyce czy bólu egzystencji, nie byli zbyt dobrze nastawieni ani do tak zwanej emigracji wewnętrznej, ani do skrajnego indywidualizmu Wojaczka. Postulowali czynny udział poetów w życiu społecznym i politycznym.<br> Co innego, że tamte lata bez postaci Wojaczka nie dają się w pełni opisać. W roku 1976, a więc pośmiertnie, ukazały się jego Utwory zebrane, w dodatku, co ważne zwłaszcza dla nowofalowców, ze wstępem Tymoteusza Karpowicza. Dla ówczesnej młodzieży było to