stronie świronu. Biega jak szalony wzdłuż swego drutu, brzęczy przeraźliwie łańcuchem. Polek dociera już do ciasnego przejścia między świronem i stajnią, w którego wylocie widać ganek, krzywy daszek z papy i panią Linsrumową siedzącą nad miednicą obranych kartofli.<br>Polek jest ukryty w głębokim cieniu, który zaczyna już gęstnieć mrocznością chłodną. Wolniutko, na palcach, chłopiec zbliża się do futryny drzwi stajennych. Jest tu taka szpara głęboka między bierwionami, schowek zamaskowany przybitą naprędce deszczułką. Polek właśnie próbuje ją podważyć, gdy nagle zjawia się Panfil, rozsrożony, absolutny służbista. Udaje, że nie rozumie znaków porozumiewawczych Polka, ujada głośno, z przewrotną intencją, wyraźnie sygnalizując obecność obcego