i. wzorem ikonografii i rozwiązań formalnych bywały rzeźby i obrazy widziane w kościele, zwłaszcza miejscowym bądź pobliskim słynącym cudami, powodował, i. w kapliczkach w tym samym czasie pojawiły się rzeźby nawiązujące do różnych stylów historycznych: romańszczyzny, gotyku, baroku. Szczególnie charakterystyczny jest w rzeźbie ludowej ciąg długiego trwania form sięgających przeszłości. Wolno sądzić, że w swym wyrazie nie różnią się od poprzedniczek. Żywot drewnianej rzeźby był zazwyczaj bliski czasowi życia człowieka. Wichry, mróz, gorąco, deszcze niszczyły drewno, mimo iż rzeźby zawsze malowano, a zabieg taki powtarzano co kilka lat. Stąd, w odróżnieniu od współczesnych, amatorskich, prawdziwe rzeźby ludowe, kapliczkowe, zawsze malowano. Kiedy