na towarzyszy. - Klaskajcie, do cholery!<br>Puciatycki objął ją wpół.<br>&lt;page nr=211&gt; - Przy polonezie, moja dziecinko - przeciągnął nosowo - nie klaszcze się.<br>- A co się robi? - Zobaczysz.<br>- Ja chcę tańczyć - poskarżyła się dziecinnie. Święcki począł jej szeptać do ucha.<br>- Naprawdę? - ucieszyła się. - I płyty masz? - Tss!<br>- A zatem zaczynamy! - wykrzyknął Kotowicz. - Kurtyna do góry. Wspaniale, znakomicie. Mistrza Seifferta proszę do siebie! Tamten niezupełnie pewnym, lecz tanecznym krokiem wybiegł<br>na parkiet. Rozległy się oklaski. Począł się kłaniać jak przed występem.<br>- Mistrz Seiffert i ja - podniósł głos Kotowicz - poprowadzimy poloneza. Mistrzu, proszę do mnie. Wspaniale! A teraz będę wywoływać pary. Un moment. Panie i panowie! Nieprawdopodobne, olśniewające