jego gorzkim spojrzeniem. <br> Ewa...<br>Myślę czasem o świętych z mojego kościoła. Schweitzer, Saint-Exup&#130;ry, Gandhi, prof. Kępiński... Ten ostatni najbliższy. Jakbym go dotykała. Żyć i umrzeć jak on. Człowiek całkowicie pochłonięty pasją niesienia pomocy. Cały oddany innym. Chciałam przeczytać wszystkie jego książki. Już nie przeczytam. Nie mogę czytać. Wstrząsające, jak w tej potwornej chorobie, unieruchomiony gipsem - pracował, pisał. Jak bardzo musiał się śpieszyć. Prawdziwy triumf ducha nad materią. <br><br>A ja potrafię tylko rozpamiętywać swoje nieszczęścia. On nie myślał o sobie. Dlatego mógł tyle zrobić. Dławi mnie płacz, gdy o tym myślę. Żył wbrew cierpieniu, wbrew śmierci. <br>Czy to naprawdę