przestały już chłodzić. Widzę gwiazdy, których nie ma, widzę czerwone rozbiegające się koła, istniejące tylko w moich oczach. Mogę leżeć tak godzinami. Mogę nie myśleć już o niczym. Mogę robić wszystko, co zechcę. Nie mogę tylko zasnąć. <br><br>&lt;tit&gt;Gdy na maszcie brak już żagli&lt;/&gt;<br><br> Mgła ustąpiła. Od godziny mamy dobrą widoczność. Wydaje mi się, że oddycham głębiej czy szerzej, jeśli tak można powiedzieć. Tyle przestrzeni, aż po prostu dziwne, że świat bywa taki duży.<br> Longplay oceanu jest jednak pusty - szare fale, lukrowane bielą grzyw biegną monotonie od wschodu. Patrzymy na nie z Myszołowem, dziękując za spektakl, jaki niespodziewanie nam ofiarowano.<br> Gdy mgła