przez zastosowanie siatek dyfrakcyjnych, kreślonych djamentem na szkle. Udawało mu się otrzymywać do 300 rys na milimetrze płaskiej powierzchni szklanej.<br>Śladem Fraunhofera poszedł °Angström, który wydał w roku 1868 atlas widma słonecznego, nazwany przezeń normalnem widmem słońca. W atlasie tym odstępy pomiędzy linjami Fraunhofera uczyniono proporcjonalnemi do różnic długości fal. Wydawnictwo opierało się na pomiarach °Angströma, wykonanych z niezwykłą, jak na te czasy, precyzją i kompletnością. Badacz szwedzki przemierzył wszystkie widoczniejsze linje w widzialnej części widma słonecznego, posługując się siatkami dyfrakcyjnemi na szkle. Wyniki swych pomiarów wyrażał w sto miljonowych częściach centymetra (jednostka ta na jego cześć otrzymała nazwę "°Angström"), podając