południe. Jestem gdzieś na tyłach Caledonian Road, wśród obskurnych kamienic przeznaczonych do rozbiórki. Wchodzę do najbliższej jadłodajni cuchnącej smażonym łojem. Obsługuje brudna, uperfumowana Irlandka. Menu pretensjonalne i okazuje się, że większość dań wypisanych na przesadnie wykwintnej karcie nie istnieje. Ale nie chcę już wychodzić, jest pusto i krzesło nieoczekiwanie wygodne. Wyjmuję gazetę i czytam chwilę w spokoju.<br>Staram się życiu znów nadać sens. A w moim wypadku to nie jest łatwe, bo przecież jestem takim bohaterem, o jakich wciąż pisują dziennikarze. Otworzę jakiś tygodnik, miesięcznik, magazyn ilustrowany, po francusku, po angielsku, po polsku, po niemiecku, wciąż to samo: zaczął jako parobek