metody polega na różnicach w ruchliwościach jonów izotopowych (np. 39 41 Jeżeli zawartość jonów jednego izotopu jest znacznie mniejsza niż drugiego i ich stężenie wynosi początkowo ((...)) to stężenie ((...)) w trakcie ruchu ku elektrodzie w miejscu osiągniętym w czasie t wynosi: ((...)) gdzie w - różnica ruchliwości dwu jonów izotopowych, D - współczynnik dyfuzji. Wzbogacenie ((...)) zmniejsza się ze wzrostem dyfuzji, a wzrasta ze wzrostem natężenia prądu i drogi przebytej przez jony. Stosuje się tu także zasadę przeciwprądu przez ciągłe dodawanie roztworu elektrolitu przepływającego w kierunku odwrotnym do ruchu jonów, tak by tylko lżejszy jon mógł przesuwać się ku elektrodzie. Schemat metody pokazano na rys. 6