wahań wód jeziornych w strefie arktycznej, tj. w tundrze, mogą osiągać wielkość nawet kilku metrów (jezioro Tajmyr) i zależą głównie od ilości i intensywności dopływu wód roztopowych (zanik pokrywy lodowej), który jest niekiedy modyfikowany przez opady. Parowanie jest tam niewielkie i nie ma tak istotnego znaczenia, jak w strefach cieplejszych. Wznios zwierciadła wody może być nagły, a stany maksymalne występują w czerwcu i lipcu. Zbiorniki położone na obszarach o klimacie subpolarnym mają roczne maksima stanów przesunięte w stosunku do poprzednich na jesień (np. Bajkał), przy czym w ich zasilaniu mają przewagę opady deszczowe. Przykład jeziora Chubsuguł wskazuje wyraźnie, że nawet między