Reynevan zeskoczył na chwiejny pomost. Szkuta otarła się o pale, rozgarnęła dziobem wodorosty, leniwie zawróciła na nurt.<br>- Groblą cały czas! - zawołał Wasserpolak. - A tak, by słonko mieć za plecami! Aż do mostu na Oławie, potem ku lasowi. Będzie strumyk, a za nim już strzeliński gościniec. Zbłądzić się nie da!<br>- Dziękuję! Z Bogiem!<br>Z rzeki szybko jęła wznosić się mgła, szkuta zaczęła niknąć. Reynevan zarzucił na ramię węzełek.<br> - Panie Ślązak! - dobiegło od rzeki.<br>- Aha?<br>- Stół z powyłamywanymi nogami!<br><br>&lt;tit&gt;Rozdział szósty &lt;/&gt;<br>&lt;intro&gt;w którym Reynevan najpierw zbiera cięgi, a potem rusza w drogę do Strzelina w towarzystwie czworga ludzi i jednego psa. Nudę podróży umila