rzewnie "Paul" ze "Skowyczących Panter".<br>- A jeśli mój przemądrzały "umiłowany uczeń" - kończyła też Madame - pragnie być dżentelmenem i odprowadzić swą panią... swoją panią profesor... niech czeka na nią za kwadrans - spojrzała na zegarek, zdejmując lewą rękę z mego prawego ramienia - za dziesięć wpół do pierwszej. Za bramą. Przy kiosku "Ruchu".<br>Zamarłem i chyba zbladłem. W każdym razie poczułem, jak krew odpływa mi z głowy. "Umawia się ze mną tak, jak wtedy z Dyrektorem", pomyślałem w popłochu, a ona, spostrzegłszy widocznie moje zakłopotanie, dorzuciła przekornie:<br>- Chyba że świetnie się bawi i woli towarzystwo swojego przyjaciela. Niech powie jasno, proszę. Wezmę wtedy taksówkę