psem u nogi. Był to stróż nocny z wilczurem.<br>- Paskudna sobaka - wzdrygnął się Wasyl. - Nie ma co czekać, ganiajmy na ten skraj plantacji. Musimy zdążyć, zanim on obejdzie w krąg jezioro.<br>Kiedy dopadli arbuzów, ręce im się trzęsły i skóra cierpła ze strachu, że lada chwila z mroku wyskoczy wilczur. Zamierali nasłuchując, ale wokół panowała cisza. Poruszali się niemal po omacku, wymacując na ziemi arbuzy wśród chropawych łodyg i liści. Wasyl kozikiem odcinał owoce od pędów, upychali arbuzy każdy do swojego worka. Strach naglił ich do pośpiechu, za dnia uwinęliby się w kilka chwil, w gęstych ciemnościach zdawało się, że tracą