środka. Właśnie od stolika zerwali się dwaj młodzieńcy; usiadłem tam i zamówiłem ciastka. Na sali było tak duszno od papierosów, że się zakaszlałem do łez. Wśród gości przeważała młodzież, niezmiernie ruchliwa, ciągle w drodze od stolika do stolika. Do fortepianu podszedł szczupły pieśniarz i po krótkim wstępie pianisty począł śpiewać. Zaraz przerwałem połykanie ciastek, bo refrenem piosenki było znane mi dobrze słowo: Kriegsgefangenenpost. Piosenka ta mówiła o tęsknocie, miłości, cierpieniu i listach z dalekiego obozu. Przy stoliku obok dwie młode jeszcze kobiety wpatrywały się hipnotycznie w śpiewaka; w ich oczach dojrzałem łzy. Przyznać muszę, że dopiero teraz poczułem się naprawdę dobrze