jednostce organizacyjnej dóbr monarszych, wiązała się z tzw. kadukiem: urzędnicy włączyli sporny majątek do królewskich posiadłości jako puściznę, która w braku spadkobierców do siódmego stopnia pokrewieństwa należała się panującemu32. Pretendent, który wystąpił z roszczeniem opartym na pokrewieństwie ze zmarłym, musiał udowodnić, że to pokrewieństwo mieściło się w ramach siedmiostopniowej skali. Zbieżność z Sachsenspiegel wydaje się oczywista. Podobnym jest też układ terminów, pojęć i symboli. Rachubę stopni pokrewieństwa określono w edykcie Rotariego łacińskim wyrażeniem numerare genicula (liczyć kolanka). Tak samo, tyle że w rodzimym języku, określano tę czynność w średniowiecznej Islandii: telja kn(runna33. Landrecht posługiwał się ogólniejszym terminem lede (stawy, przeguby