jako obserwator. Melodyjka wiodła mnie bowiem daleko od San Nowego Yorku, czy <br> Chicago, przez Krakowskie Przedmieście początku lat dwudziestych, ciemnozielonym powozem "wiktorią" w stronę Nowego Światu. Siedziałem między ojcem i macochą, która uśmiechała się do mnie dołkiem na lewym policzku. Ojciec odpowiadał na ukłony znajomych, uchylając raz po raz melonika. Zegar u Głuchoniemych na Placu Trzech Krzyży wskazywał parę minut po szóstej wieczór, kiedy wjechaliśmy w ulicę Wiejską. Stukot kopyt i turkot kół przycichły na jezdni z drewnianej kostki. Zza wysokich sztachet parkanu, biegnącego wzdłuż ulicy, bił wiosenny zapach kwitnących Ogrodów Frascati. Powóz zatrzymał się przed bramą z numerem 2. Po