przyjazny, często uśmiechał się. A teraz - w tym jednym momencie ukazał mi się zupełnie odmienny. W stronę odpływającego Kuryłły rzucał wściekłe słowa, zaciskał pięści w bezsilnej złości.<br>Raptem skoczył do swojego samochodu. Gwałtownym ruchem szarpnął drzwiczki. Usłyszeliśmy szum silnika i ford potoczył się wzdłuż brzegu.<br>- Panie Fryderyku! Panie Fryderyku! - zawołała Zenobia i pobiegła za autem. Ale Fryderyk nie słyszał czy też nie chciał słyszeć jej wołania. Samochód jeszcze przyśpieszył.<br>Zdumiony stałem obok swego wehikułu. W jednej ręce trzymałem brzytwę, w drugiej miałem ręcznik. Nie zdawałem sobie sprawy, że po zranionym policzku leci krew i ścieka mi na szyję &lt;page nr=139&gt;. Wyglądałem, jakby mi