jest słońce. A kto dzieckiem wierzył, <br>Że akt i czynność wystarczy zrozumieć, <br> 860<br>Żeby rozerwać powtarzalność rzeczy, <br>Jest poniżony, gnije w skórze innych <br>I dla kolorów motyla ma podziw <br>Niemy, bez formy, nieprzyjazny sztuce. <br>Ażeby wiosła w dulkach nie skrzypiały,<br> 865<br>Zwijałem chustkę. Ciemność podchodziła <br>Od Gór Skalistych, Nebraski, Nevady,<br>Zgarniając w siebie lasy kontynentu.<br>Odbite żary nieba z ostrą chmurą,<br>I loty czapli, drzewa torfowiska,<br> 870<br>Susz czarny, siny. Czółnem roztrącona<br>Znów zakładała utopia komarów<br>Błyszczące dwory. Grążąc się, szeleścił<br>Płaski cień lilii, pod burtę zepchnięty.<br><br>Aż noc już tylko, popieleje toń.<br> 875<br>Grajcie, muzyki, ale niesłyszalnie<br>Jak ścieg zegarka