realności, Świątynia od<br>początku wcielała się we własną baśń wynoszącą ją poza świat realnej i<br>niskiej materialności. Miała być wzniosła jak wizje proroków; lekka i<br>miękka jak myśl; przezroczysta jak światło. Idealna i nieśmiertelna,<br>ziemska reprezentacja nieba. W wyniku dalszej idealizacji przymioty te<br>objęły także grunt, do którego Świątynia przynależała. Ziemia Święta.<br>Palestyna, Izrael, Ziemia Obiecana; pojęcia te stawały się symbolami<br>baśni religijnej, w miarę jak ubywało im geograficznej konkretności.<br>Już dla akolitów Bal Szem Towa okolice karpackie były Izraelem w<br>stopniu co najmniej takim samym jak rzeczywista Palestyna. Tej<br>mitologizacji sensów geograficznych towarzyszył równoczesny awans<br>sensów mistycznych. Aż wreszcie, tradycyjne powinszowanie