anharmoniczne i podział na niezależne drgania normalne przestaje ściśle obowiązywać.<br>Najłatwiej zrozumieć to w ramach następującego modelu. W przypadku cząsteczki N-atomowej energia potencjalna jest funkcją 3N-6 współrzędnych normalnych, zatem jej przebieg przedstawia pewna hiperpowierzchnia w (3N-5)-wymiarowej przestrzeni. Wyobrażenie sobie przebiegu takiej powierzchni jest trudne dla przeciętnego Ziemianina, ograniczymy się więc do najprostszego przypadku liniowej cząsteczki &lt;gap&gt;, o której założymy dodatkowo, że nie może się zginać (to przykład czysto akademicki, ale za to zrozumiały). Dla takiej cząsteczki dwuwymiarową powierzchnię energii potencjalnej można wykreślić jako funkcję dwóch odległości &lt;gap&gt;, które oznaczymy przez R1 i R2. W najprostszym przybliżeniu możemy założyć, że