jako miejsce z dawien dawna wybrane przez pielgrzyma w pobożnym marzeniu. Teraz już za późno, żeby tę zwykłość uwznioślić i na papier welinowy kaligrafią przenieść. <br>Schylił się, zaczerpnął wody, ale nie odważył się ochłodzić nią czoła. "To nie byłby mój gest". Toteż mokrą dłonią tylko przeczesał włosy. Chlupot zza szuwarów. Znieruchomiał. <br>Od prawej wypłynęła ciemnoniebieska łódź. Powoli przecięła wodny dukt, żeby zniknąć za kępą zeszłorocznych trzcin. Nie widział wioślarza. "Pewnie leży na dnie łodzi i drzemie". Spojrzał na zegarek. "Obiad. Czas wracać. Tamci już pewnie dochodzą do szosy. Zofia pewnie sprawdza, czy nie ma przylaszczki we włosach. Uśmiecha się do obietnicy