dzwonić w przyszłości, gdyby ponownie był zmuszony do zwłoki w opłacie. <q>"Ja rozumiem, że każdemu może się to zdarzyć</> - zakończyła rozmowę całkiem po ludzku <q>- ale teraz niestety ponowne włączenie telefonu nastąpi dopiero po uiszczeniu przez pana czterdziestu złotych..."</> Wtedy Andrzej R. podjął kolejne postanowienie: że solennie będzie przestrzegał urzędowych terminów. Zobowiązał się też sam przed sobą, iż w możliwie najkrótszym czasie opłaci wszystkie zaległe rachunki, a zwłaszcza ureguluje zaległości dotyczące czynszu za mieszkanie, bo nagle eksmisja stała się dla niego realnym zagrożeniem, nie zaś abstrakcją, która wisi może nad głowami jakichś okropnych meneli, a porządnego człowieka, za jakiego się uważa, nigdy