mówiła Irena, tymi samymi słowami, których przed chwilą wysłuchał w obecności Anny i Wiktora - męczysz i nudzisz.<br>- Ja ciebie nudzę? - wołał Andrzej. - Ty rozpustnico, ty dziwko!<br>- Po co zmusiłeś mnie do małżeństwa...<br>- Milcz, bo cię zabiję! - wdzierał się krzyk Andrzeja pomiędzy zdania płynące z magnetofonu.<br>- Mam cię dosyć, dosyć, rozumiesz? Zrobiłeś sobie ze mnie niewolnicę... Co ja mam z ciebie? - brzmiał głos Ireny.<br>- Nie wystarczyła ci moja miłość - usiłował przekrzyczeć ją Andrzej - zachciało ci się jeszcze wycierać po hotelowych łóżkach z kochankami, ty suko! Romeo!<br>- Odejdź! Nie zbliżaj się do mnie! - wołała Irena.<br>Głos umarłej kobiety przeplatał się z żywym głosem zdradzonego