kimś bardzo Zuzannie bliskim, być może przez zbieżność ich losów. Nawet wtedy, gdy Zuzanna jeszcze nic nie wiedziała o swoim podwójnym życiorysie... Po wyjściu z katedry usiadła na ławeczce nad Sekwaną, patrzyła na wodę, która mieniła się w słońcu jak srebrzysty pancerz. Było bardzo ciepło, wietrzyk delikatnie chłodził jej twarz. Zuzanna przymknęła oczy i zsunęła sandałki z obrzmiałych od chodzenia stóp. <br>- Radoskór - usłyszała w pewnej chwili czyjś głos i spłoszona otworzyła oczy. <br>Stał przed nią młody wysoki mężczyzna. Patrzyła pod słońce, niezbyt wyraźnie widziała więc jego twarz. <br>- Przeczytałem wewnątrz pani buta swojską nazwę, więc odważyłem się zagadać po polsku... - Jaki znajomy