słuchał mnie na żywo - odpowiedziała Hanka. <br>- Tak? Nic mi nie mówił... <br>- Nie mógł - odrzekła Hanka. - Nie dano mu tej szansy... <br>Szum krwi w głowie prawie zagłuszał słowa Szafrańskiej; Ewelina musiała wytężać słuch. Nie chciała niczego z tej rozmowy uronić, niczego przegapić. Poczuła się nagle samotna i nieszczęśliwa. Nie widziała twarzy Zuzi, nie wiedziała więc, jak dziewczynka reaguje na słowa Hanki. Słowa okrutne, rozbijające w kawałki jej dotychczasowe życie, być może bezpowrotnie niszczące jej dzieciństwo. Z pewnością Zuzia wyjdzie z mieszkania na Filtrowej już jako ktoś inny. Tylko... kim zechce zostać, do kogo się przyznać... <br>- Ta pani Ewelina to jest moja ciocia