miał grać zgodnie z konwencją spontaniczności zachowań, a nadto nieporównanie ważniejsze niż w teatrze klasycznym miejsce przypadało dekoracjom i kostiumom. Zmiany były to ogromne i raczej niechętnie przyjmowane przez aktorów. Dlatego romantyczny autor musiał pełnić role reżysera i scenografa, ścierać się z wykonawcami. Musiał - jeśli pragnął zachować autorską wizję spektaklu, a i dlatego także, by uchronić swe dzieło przed skutkami rozpoczynającej się emancypacji widowiska teatralnego (mniej dawała o sobie znać w Théâtre Français, o wiele bardziej w bulwarowym Porte-Saint-Martin). Przede wszystkim od nadużywania fascynujących widza "efektów" technicznych, do których przyzwyczaił teatr grozy. Ale dbałość Wiktora Hugo o szczegóły inscenizacji miała