już za późno, by krzyczeć, trzeba było krzyczeć od początku, zanim tu wszedł, trzeba było krzyczeć na odgłos kroków, sama go wpuściłaś, teraz możesz go tylko błagać - nie chcę, proszę, nie rób tego - nie bój się, nic ci nie zrobię, tylko troszkę - leżał na niej cały, trzymał jej głowę ręką, a tam, na dole, próbował się w nią wbić. Joanna czuła jego nacisk, znowu i znowu, Boże mój, to się stanie, próbowała go zrzucić - spokojnie, maleńka, zaraz sobie poradzę, nic nie będzie bolało - wiedziała, że już go nie powstrzyma, chciała przeczekać, skulona w kłębek w dalekim zakamarku ciemnego korytarza, ale nie mogła