emitowana ze stanu wzbudzonego jądra macierzystego, ma wówczas energię większą od cząstki emitowanej ze stanu podstawowego (ze względów historycznych takie cząstki nazywa się cząstkami długozasięgowymi). <br>&lt;tit1&gt;5.4.2. Czasy życia ze względu na rozpad&lt;/&gt; <br>Już w początkowym okresie badania promieniotwórczości stwierdzono korelację między okresami połowicznego zaniku (T1/2) jąder -promieniotwórczych a energią emitowanych cząstek (fenomenologiczne prawo &lt;name type="person"&gt;Geigera-Nuttalla&lt;/&gt; wiązało stałą zaniku z zasięgiem cząstki w określonym ośrodku, np. w powietrzu). Rysunek5.11 ilustruje tę korelację: wartości T1/2 w zależności od E układają się w skali podwójnie logarytmicznej na kilku prostych, w przybliżeniu równoległych. Stwierdzono ponadto, że energie cząstek zmieniają się