machinie życia. <br>Potrzeba odnalezienia korzeni stała się niemal jej obsesją. Całymi godzinami przeglądała teraz rodzinne szpargały, które zabrała z Lechic pani Jadwiga i przekazała potem Ewelinie. Wrzuciła te teczki z listami, dokumentami i starymi fotografiami na pawlacz i nie zaglądała do nich. Była zajęta, praca w "Po prostu" bardzo ją absorbowała. A potem pojawił się Tadeusz. Na myśl o nim poczuła niemal fizyczny skurcz serca. Tak bardzo go jej brakowało, tak za nim tęskniła. Nawet tutaj, przy grobie Karoliny Lechickiej nie umiała znaleźć w sobie potępienia dla tego człowieka. Szukała tysiąca usprawiedliwień, mimo że przy imieniu jej matki na płycie nagrobnej