jest jednak ważne. Pomimo zewnętrznego chłodu i obiektywizmu wiersza, u czytelnika budzi się litość i współczucie w stosunku do rozdzielonych zdecydowanie ludzi, pozbawionych ziemskich przyjaciół: bliskich osób, a także kanarka, siekiery (drwal), listów, wstążek, uciętych włosów. Niełatwo pogodzić się z tą koniecznością, wyzbyć się ziemskich nawyków, jeśli nawet czeka nas abstrakcyjne niebo. Nie budzą naszej sympatii aniołowie stróże, bezwzględni urzędnicy boży mający ciężką pracę z ludźmi, którą wykonują, zresztą, z zawodowym uśmiechem. Niemożliwa jest u Herberta wiara lekka, łatwa i przyjemna.<br>Z kolei w wierszu &lt;tit&gt;Sprawozdanie z raju&lt;/&gt; dokonuje sekularyzacji nieba:<br>&lt;q&gt;(...) nie udało się oddzielić dokładnie<br>ciała od duszy (...)<br>(...)<br>jeszcze jedno