odebrano mi katedrę i gdyby nawet doktor Adler o tym wiedział, powinien był tytułować mnie profesorem. Wzmianka o intoksykacji psychotycznej wskazywała też na to, że ze wszystkich osiągnięć warszawskiej szkoły psychiatrycznej do Adlera dotarły jedynie absurdalne poglądy Ligenhorna, którego ja właśnie zwalczałem jako dyletanta. Powstrzymałem się jednak od wszelkich uwag, aby w oczach cudzoziemca nie dyskredytować polskiego, bądź co bądź, lekarza, nawet tak mało zasługującego na szacunek, jak ten niedoważony pseudonaukowiec Ligenhorn. Przez chwilę żałowałem nawet, że Ligenhorn nie przyjechał tu ze mną, gdyż jego starcze psychozy mogłyby być skutecznie leczone w Instytucie profesora Garraud. Ale myśl tę uznałem natychmiast za