Z niechęcią patrzył na blisko tysiąc uczniów wypełniających ciasno dowodzoną przez niego tysiąclatkę. Po zmroku starał się nie wychodzić z domu w obawie przed byłymi uczniami, spotykanymi często pod budką z piwem. Co roku przyjmował do szkoły cztery klasy hałaśliwych berbeci, które przez kilka następnych lat nie ustawały w wysiłkach, aby zabić jego wiarę w sens pracy nauczycielskiej i w dzisiejszą młodzież. Nic dziwnego, że z ulgą je żegnał najpierw po siedmiu, potem po ośmiu latach. Nic dziwnego też, że coraz mniej uważnie patrzył na kolejne roczniki, starając się nie mieć z nimi zbyt dużo kontaktu. Prawdę mówiąc, coraz mniej uważnie