nie odsunęłam się od niego. - Jeszcze ktoś zobaczy...<br>ale Felek uśmiechnął się tylko,<br>i pomyślałam sobie: jaki ten Felek mądry, jak potrafi mnie zrozumieć, jak pojmuje tę moją rozterkę, to moje zagubienie się w sobie, i wcale nie wydało mi się dziwne, że wspiera to dziewczęce we mnie, że chciałby, abym stała się w pełni dziewczyną, i to nie tylko z oczywistych powodów, ale dlatego, że to właśnie stanowiło o sensie mojej osobowości, wcielonej w istotę dwoistą, wahającej się z jednoznacznym wyborem jednego z dwóch biegunów, obecnych we mnie na równych prawach,<br>i przysunęłam się bliżej do Felka, a on uniósł