który spotęgował się w nim w związku z jego parafią. Ponieważ rozmowa doprowadziła terapeutkę do wniosku, że źródłem konfliktów mogą być głębsze problemy, które tkwią w nim samym, zaczęła pytać go o czas dzieciństwa. Zirytowało go to, ale w końcu powracając do swojego dzieciństwa, zaczął od tego, że był dzieckiem adoptowanym. Terapeutka wyjaśniła mu, że często oddzielenie od naturalnych rodziców jest przez dziecko doświadczane jako odrzucenie. I pomimo miłości okazywanej przez nowych rodziców we wnętrzu dziecka pozostaje obszar pustki, którego nie jest w stanie dotknąć i uleczyć. Pacjent stawiał opór, stwierdzając, że adopcję (gdy miał trzy lata) zaakceptował. Z niechęcią zgodził