wśród wilków.<br>Tamtego dnia Irena miała na sobie granatowy kostium i białą bluzkę z krawatem, którego nie umiała zawiązać. Wiktor jej w tym pomagał. Przez parę lat opierała się naleganiom Andrzeja, który ją kochał wytrwale i cierpliwie. Był głęboko przekonany, że uczucia kobiety zdobywa się głównie uporem. W rezultacie wierną adoracją skruszył jej początkową obojętność, umiał być uprzedzająco uważny i z czasem stał się w życiu Ireny absolutnie niezbędny. Gdy go nie miała przy sobie, odczuwała jeśli nie pustkę, to w każdym razie brak czegoś, co wypełniało puste miejsce. Podobnie bywa po usunięciu z pokoju ulubionego mebla. Nie dostrzegamy jego obecności