stawały się czymś ograniczone, wyruszałem więc gdzie indziej, wszędzie niosąc ze sobą, czy za sobą wlokąc, wewnętrzny przymus bycia pod nieustannym nadzorem.<br>A może ludzie po prostu odchodzili ode mnie? Nie wytrzymywali tempa niestałości, zranieni, pomniejszeni moją obecnością, nie potrafili zaakceptować mojego bezgranicznego oddania, które brali zazwyczaj za potrzebę dostrzeżenia, adoracji, zastanawiałem się, czy sympatia, jaką darzyłem ludzi z tak zwanych dołów społecznych, naprawdę wynikała z chęci ucieczki przed porządnym domem z tradycjami nauczycielsko-sędziowskimi, a nie z poszukiwania środowiska, w którym wszyscy bez wyjątku poważaliby mnie, zauważali, adorowali?<br>Pociąg do K. był podstawiany. Usiadłem na jednym z wielu wolnych miejsc