Coś robić, życie składa się wszak z robienia czegoś. Moja kumpelka A. - nie nowa wolna, ale w starym stylu: porzucona przez męża dla młodszej - pracuje siedem godzin dziennie, potem wraca do domu i mebluje sobie resztę dnia. Coś robi - poczyta, sprzątnie, ugotuje. Zaraz po rozwodzie myślała, że czynności bez drugiego adresata nie mają większego sensu. Ale to niekorzystne mniemanie mijało z biegiem dni jak u urzędnika wykonującego niepotrzebne czynności. Nabierały w końcu ważności i samodzielnego bytu, układały się już bez trudu, a nawet przybywało ich samorzutnie do tego stopnia, że A. zaczęła nie mieć czasu.<br><br>&lt;tit&gt;Cały smutek świata&lt;/&gt;<br><br>Najgorszy rodzaj samotności